Blogje van vandaag wordt geschreven door Len die zichzelf even Shakespeare waande ;-D ENJOY!
Ons avontuur (hel) in onze lijpe hut aka stinkkot in de Grand Canyon:
Het
was een mooie ochtend in Bryce. We stapten de auto in, niets vermoedend
over wat ons te wachten stond in dit prachtige land. Het was een
vermoeiende tocht van 5 uur reizen met als bestemming (normaalgezien) de
prachtige Grand Canyon. We komen toe in een ... lange wachtrij omdat ze
het hier niet nodig vonden om hun inchecktijd een beetje te wijzigen.
Eenmaal we de sleutels hadden, hadden we het “het” geweldig plan om
eerst eten te gaan halen, wat achteraf diarree pizza’s bleken te zijn.
Eenmaal we deze hadden binnengepropt betraden we het “normaalgezien”
prachtige propere hutje. Toen we aankwamen zagen we dat de deuren
wagewijd openstonden. We merkten dat er niemand dit kotje is
binnengekomen in een jaar tijd en het is veranderd in een jungle met 200
verschillende diersoorten. De koelkast stond vol met schimmel
en overal
waar je naartoe keek zat er wel een beest. We zagen geen beddengoed,
het enigste wat op de bedden lag was rommel. We zaten zo diep dat we
besloten om het beddengoed van de buren te stelen. Met 3 spurten wij het
huisje binnen en trekken vollenbak het beddengoed van de opgedekte
bedden af en leggen dit op onze eigen bedden.
Toen kwam papa om de
situatie te kalmeren en had het idee om het probleem te melden bij de
ronddwalende roomservice. Dus pech lakens weg, alle moeite voor niets.
Uiteindelijk kwam er wel een lieve jongen die een poging deed om onze de
kamer te herstellen, ook al viel het niet meer te redden. Om ons even
mentaal te verzorgen zijn we maar toch een wandeling gaan maken langs de
kliffen van de Grand Canyon in de hoop dat we eraf donderden. Eenmaal
we terug waren aan het stinkkot zagen we dat er nog steeds geen dekens
en handdoeken waren. Na WEERAL de roomservice te contacteren, waarvan we
niet zagen of het roomservice was of niet...? Na 10 minuutjes wachten werd het stinkkot een beetje leefbaar
dus besloten mama en papa om (terecht) te gaan klagen bij de receptie.
Eenmaal bij de receptie begon de receptioniste te janken (wat erg is
natuurlijk, maar het is en blijft een
stinkcomplex.)
Ondertussen probeerde Len zich te douchen in the jungle van een
badkamer om zich nog te proberen te verfrissen. Het water kwam echter
vers uit een lokale rivier, ijzig koud! Nu zitten we met zijn vijven in
dit stinkkot, nadenkend over ons leven, denkend over waar het is
misgegaan, en of we nog ooit uit dit park geraken.
EINDE
~ shoutout naar Len Van Ryswyck voor deze mooie woorden, Lisa Van
Ryswyck die afwezig was in het hele verhaal maar toch aanwezig was in
het park voor de mentale steun en Laura Van Ryswyck voor het neerpennen
van dit verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten